Spis treści:
Przepuklina sportowa jest bolesnym uszkodzeniem tkanki miękkiej, do którego dochodzi w okolicy pachwiny. Najczęściej pojawia się podczas uprawiania sportów, które wymagają nagłych zmian kierunku ruchu lub gwałtownych skrętów. Mimo, że przepuklina sportowa może prowadzić do klasycznej przepukliny brzusznej, jest innym rodzajem uszkodzenia. Przepuklina sportowa (przepuklina mięśniowa) jest nadwyrężeniem lub przerwaniem tkanki miękkiej (mięśnia, ścięgna, więzadła) w obszarze podbrzusza lub okolicy, gdzie znajduje się pachwina udowa. Główną dolegliwością zgłaszaną przez chorych są bolące pachwiny.
Ponieważ różne tkanki mogą zostać uszkodzone, a klasyczna przepuklina nie wystąpi, społeczność lekarzy preferuje termin ‘pubalgia sportowa’ w odniesieniu do tego typu urazu. Społeczeństwo i media są lepiej zaznajomione z pojęciem ‘przepuklina sportowa’ i ten termin będzie używany w pozostałej części artykułu.
Anatomia
Tkanką miękką, która najczęściej jest dotknięta przepukliną sportową, jest mięsień skośny, znajdujący sie w dolnej części brzucha. Szczególnie podatne są ścięgna, które przytwierdzają mięśnie skośne brzucha do kości łonowej. W wielu przypadkach przepukliny sportowej ścięgna, które przytwierdzają mięśnie uda (przywodziciele) do kości łonowej, również są naciągnięte lub przerwane.
Przepukliny sportowe często pojawiają sie w miejscu, gdzie mięśnie brzucha i przywodziciele przyczepiają się do kości łonowej. Klasyczne przepukliny pojawiają się w kanale pachwinowym.
Przyczyna
Dyscypliny sportowe, podczas których dochodzi do dociśnięcia stóp do podłoża i wykonywania skrętów z maksymalną siłą, mogą spowodować przerwanie tkanek miękkich w dolnej części brzucha lub okolicy pachwiny.
Przepukliny sportowe występują zazwyczaj podczas uprawiania żywiołowych dyscyplin sportowych, takich jak hokej, piłka nożna, zapasy i football amerykański.
Objawy
Przepuklina sportowa zazwyczaj wywołuje silny ból w okolicy pachwiny w momencie urazu. Ból zazwyczaj zmniejsza się po odpoczynku, ale pojawia się ponownie, gdy powrócisz do aktywności sportowej, zwłaszcza do wykonywania skrętów. Czasami może też występować ból pachwiny po bieganiu.
Przepuklina sportowa nie prowadzi do powstania wyraźnego uwypuklenia w obrębie pachwiny, w przeciwieństwie do częściej wystepującej przepukliny pachwinowej. Z czasem przepuklina sportowa może prowadzić do powstania przepukliny pachwinowej i narządy jamy brzusznej mogą naciskać na osłabione tkanki miękkie, prowadząc do powstania wyraźnego uwypuklenia.
Bez zastosowania leczenia uraz ten może doprowadzić do przewlekłego obezwładniającego bólu, uniemożliwiającego powrót do uprawiania sportu.
Badanie lekarskie
Podczas pierwszej wizyty lekarz omówi z Tobą Twoje objawy i okoliczności, w których doszło do urazu. Jeżeli cierpisz na przepuklinę sportową, podczas badania lekarz prawdopodobnie znajdzie bolesne miejsce w obrębie pachwiny lub ponad kością łonową. Mimo, że przepuklina sportowa może współistnieć z klasyczną przepukliną pachwinową, to w większości przypadków lekarz nie znajdzie przepukliny podczas przeprowadzania badania fizykalnego.
Badanie fizykalne
Żeby określić, czy występuje u Ciebie przepuklina sportowa, lekarz prawdopodobnie poprosi Cię o wykonanie skłonu tułowia lub zgięcie tułowia z oporem. Jeżeli cierpisz na przepuklinę sportową, te badania będą bolesne. Przede wszystkim odczuwalny będzie ból w pachwinie udowej.
Badania obrazowe
Po tym, jak lekarz zakończy dokładne badanie, może zlecić wykonanie zdjęcia rentgenowskiego lub rezonansu magnetycznego, żeby określić, czy występuje u Ciebie przepuklina sportowa. Scyntygrafia kości lub inne badania są zalecane w celu wykluczenia innych możliwych przyczyn bólu.
Leczenie
Leczenie zachowawcze
Odpoczynek.
W ciągu pierwszych 7-10 dni od urazu leczenie odpoczynkiem i okładami z lodu może być pomocne. Jeżeli pojawiło się wybrzuszenie w obrębie pachwiny, okład lub opatrunek może pomóc w złagodzeniu bolesnych objawów.
Fizjoterapia.
Dwa tygodnie po urazie możesz rozpocząć wykonywanie ćwiczeń fizjoterapeutycznych, że wzmocnić siłę i elastyczność mięśni brzucha i wewnętrznej strony uda.
Leki przeciwzapalne.
Lekarz może zalecić Ci niesteroidowe leki przeciwzapalne (ibuprofen lub naproksen), żeby zmniejszyć obrzęk i bolesność. Jeżeli ból pachwiny będzie się utrzymywać przez dłuższy czas, lekarz może zaproponować zastrzyki z kortyzonu, który jest bardzo skutecznym przeciwzapalnym lekiem sterydowym.
W wielu przypadkach 4-6 tygodni fizjoterapii uwolni Cię od bólu i pozwoli na powrót do uprawiania sportu. Jednakże, jeśli ból pojawi się ponownie po powrocie do uprawiania sportu, będziesz musiał rozważyć poddanie się operacji celem rekonstrukcji przerwanych tkanek.
Leczenie chirurgiczne
Przebieg operacji. Zabieg mający na celu rekonstrukcję przerwanych tkanek w obrębie pachwiny może być wykonany tradycyjną metodą otwartą, z zastosowaniem jednego długiego nacięcia lub metodą endoskopową. Podczas endoskopii chirurg wykonuje niewielkie nacięcia i używa miniaturowej kamery, zwanej endoskopem, aby zobaczyć wnętrze jamy brzusznej.
Rezultaty końcowe metody tradycyjnej i endoskopowej są takie same.
W niektórych przypadkach przepuklina sportowa wymaga przecięcia niewielkiego nerwu w obrębie pachwiny (nerw pachwinowy) podczas operacji, żeby uwolnić pacjenta od bólu. Ta procedura nosi nazwę neurektomii pachwinowej.
Lekarz omówi z Tobą, która metoda chirurgiczna najlepiej sprosta Twoim potrzebom.
Rehabilitacja po operacji. Lekarz przygotuje plan rehabilitacji, żeby pomóc Ci odzyskać siłę i wytrzymałość. Większość sportowców jest w stanie powrócić do uprawiania sportu po 6-12 tygodniach po operacji.
Wyniki operacji. Ponad 90% pacjentów, którzy poddają się leczeniu zachowawczemu, a następnie operacyjnemu, powraca do aktywności sportowej. U niektórych pacjentów tkanki ponownie ulegną zerwaniu podczas uprawiania sportu i konieczna będzie powtórna rekonstrukcja chirurgiczna.
Dodatkowa operacja. W niektórych przypadkach przepukliny sportowej ból wewnętrznej strony uda utrzymuje się po operacji. Dodatkowa operacja, nosząca nazwę tenotomii adduktorów, może być zalecana, żeby uwolnić pacjenta od bólu. Podczas tego zabiegu ścięgno, które przytwierdza wewnętrzne mięśnie uda do kości łonowej, zostaje przecięte. Ścięgno po zagojeniu stanie się dłuższe, zmniejszając tym samym napięcie i przywracając pacjentowi większy zasięg ruchomości.